5. “ To dlatego tak wcześnie się żenisz”

Muzyka #1 do rozdziału :)

- Zaraz cię zniszczę, kaszalocie – mruknęłam, podrzucając lotkę do góry i mocno uderzając w nią rakietką.

- No chyba nie – prychnęła Becky i odbiła. Potem ja i tak w kółko, dopóki to babsko nie schrzaniło tak prostego zagrania.

- Ty debilu noo – jęknęłam. – Miałyśmy już sto siedemdziesiąt cztery! Ruszać się nie umiesz, czy co?

- To odbij coś takiego – powiedziała z wyrzutem i zaserwowała mi lotkę pod same nogi.

- No i co ty kurde robisz? – fuknęłam. Uwielbiałam się z nią droczyć.

- Wrzeszczysz na mnie, że nie odbijam, a sama to już, kurka wodna, dupska nie ruszysz…

   Przewróciłam oczami i zaśmiałam się cicho. Grałyśmy razem w badmintona odkąd pamiętam. Chociaż, nasza gra polegała głównie na docinaniu sobie nawzajem za zmarnowane zagrania. Zawsze waliłyśmy w lotkę w moim ogrodzie. Tam żaden kot nie właził mi pod nogi, więc miałam pewność, że nikogo nie zadepczę.

   Becky co jakiś czas podchodziła do stolika i wyżerała moje własne, domowej roboty ciasteczka. Tak to się, kurcze blade, w tym patologicznym domu docenia czyjąś pracę o czwartej nad ranem. Myślała, że nie widzę. Phi, ale ona jest naiwna. I niech sobie tam będzie, nie przeszkadza mi to.

   Nagle naszą spokojną wymianę lotki przerwały czyjeś wrzaski.

- Chyba mnie wołają – stwierdziłam, rzucając jej moją rakietkę, którą ona, wraz ze swoją i z lotką, włożyła do futerału. Położyła to na wiklinowym krzesełku i poszła za mną.

   Skierowałam swoje kroki na tyły ogrodu. Zrobiłam tam specjalnie wyspecjalizowane miejsce do niezauważalnego przechodzenia na podwórko. W razie czego, jakiejś sytuacji alarmowej czy coś, kiedy nie byłoby czasu mocować się z kluczem i furtką. Albo też w przypadku takim, jak ten, to jest, gdy ktoś mnie (nas) woła, a nie chcemy, by ten ludź zobaczył wnętrze ogrodu (to chyba logiczne, że jak brama jest otwarta, łatwo zajrzeć do środka). Dlatego też, tak jak w każdym, przystosowanym do poprawnego funkcjonowania miejscu, mam tu swoje wyjście ewakuacyjne.

   Oczywiście przechodziłyśmy przez dziurę w żywopłocie, więc  Becky musiała dostać gałęzią w twarz. Jak zwykle. To u niej normalne. Zupełnie normalne. I teraz nasuwa się pytanie: Z kim ja się zadaję?

   ∞

   Siedziałem z Vanillą w salonie. Między nami panowała grobowa cisza, przerywana tylko dźwiękiem ocierających się o siebie drutów, którymi zawzięcie robiła wściekle żółty sweter dla Becky. Swoją drogą zastanawiałem się, czy ona go w ogóle kiedykolwiek nałoży. A jeśli już to zrobi, to raczej z marnym skutkiem.

   Nagle usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Vani podniosła leniwie głowę, odłożyła robótkę i ruszyła do drzwi. Przywitała się z kimś. Po chwili weszli do salonu.

   Stała przede mną para. Wysoka szatynka i równie wysoki blondyn. Oboje byli dość młodzi, zdziwiłem się, kiedy ujrzałem w ręce chłopaka kopertę.

- Louis, to jest Mary Blunt i Andrew Corner. Mary, Andy, ten tutaj to Louis Tomlinson. Poznajcie się – przedstawiła nas Vani. Wstałem z kanapy i uścisnąłem rękę obojgu.

- Przyszliśmy zaprosić was na nasz ślub, który odbędzie się trzynastego lipca w kościele św. Anny* w Little Faringdon. Mamy nadzieję, że zostaniecie również na przyjęcie weselne urządzone w naszym domu – Mary wyrecytowała swoją formułkę i uśmiechnęła się do nas miło.

- Jasne, że przyjdziemy – Vanly ochoczo pokiwała głową i odebrała zaproszenie od Andrewa.

- I chcielibyśmy jeszcze prosić cię, Vanilla, żebyś została naszą druhną – uzupełnił wypowiedź narzeczonej.

- Nie ma sprawy – zaśmiała się blondynka. – Może usiądziecie na chwilę? Zrobię herbatę i trochę pogadamy…

   Mary i Andrew usadowili się obok mnie na kanapie, a Vani pognała do kuchni.

- Byłoby cudownie, gdybyś ty także przyszedł – powiedziała Mary.

- Chętnie – uśmiechnąłem się. – A moi przyjaciele? Oni też mogą się pojawić?

- Ilu ich jest? – spytał Andrew.

- Czterech.

- W takim razie ty i twoi koledzy będziecie mile widziani na naszym ślubie – stwierdziła dziewczyna.

   Zapanowała cisza. Mary przez chwilę na mnie spoglądała, aż w końcu szepnęła coś na ucho narzeczonemu.

- Louis… - zaczęła niepewnie. – Jest taka sprawa…

- Proszę – ni stąd, ni zowąd pojawiła się Vani i wcisnęła nam w ręce kubki z wrzątkiem. – Kontynuuj.

- Druhną będziesz ty, ale nie mamy drużby. Andrew ma same kuzynki i znajome, więc nie wiemy, co zrobić…

- To dlatego tak wcześnie się żenisz, Andy – zaśmiała się Vanilla.

- Głupia jesteś – fuknęła Mary, ale ona również parsknęła śmiechem. – A wracając… pomyśleliśmy, że ty mógłbyś zostać naszym drużbą.

   Vanly zakrztusiła się herbatą. Ja wyplułem to, co miałem w ustach na kanapę.

- Ty świnio! Niedawno myłam tą tapicerkę! – wychrypiała niezadowolona Vanly. Mary zaśmiała się dźwięcznie.

- Czekajcie, bo nie za bardzo rozumiem… - nie przejąłem się zbytnio uwagą blondynki.

- A co tu jest do rozumienia? –spytała Mary.

- Wszystko – mruknąłem. – Skoro ja będę drużbą, a ta tu siedząca druhną…

- Że my niby mamy razem wróżkować? – Vanilla uniosła jedną brew do góry.

- Coś ci się w mózgownicy pomieszało. Drużbować, jak już – poprawiłem ją.

- Drużbować, wróżkować, co za różnica? – machnęła ręką.

- Duża. Ale nieważne. My mamy niby zatańczyć ze sobą i w ogóle? – spytałem.

- Tak – Mary uśmiechnęła się promiennie.

- Ja z nią?! Nie ma mowy!

- Ja z nim?! Nie ma mowy!

   Takie dwa zdania, wypowiedziane jednocześnie przez dwie, różne osoby, z inną gestykulacją i mimiką twarzy, teoretycznie brzmiały dosyć śmiesznie. Ale w praktyce, to mi do śmiechu za bardzo nie było. Ja i ona? Prędzej to my się tam pogryziemy na tym parkiecie, niż będziemy razem tańczyć. Zgodnie. Razem. Trzymając się za ręce. My. Oboje. Ja i Vanilla. To jest przecież niewykonalne. Prawda?

- Proszę was, zgódźcie się – odezwał się Andrew. – Jesteście naszymi ostatnimi deskami ratunku…

- …deskami klozetowymi chyba – mruknęła Vani pod nosem, a ja posłałem jej pobłażliwy uśmiech.

   Westchnęła ciężko. Widać było, że jej trybiki pracują na pełnych obrotach. Tik, tak. Tik, tak. Tak lub nie. Być tym cholernym drużbą czy nie?

   Po długiej chwili milczenia, wyprostowała się na fotelu i rzekła:

- Ostatecznie mogę się zgodzić.

   Mary spojrzała na mnie z nadzieją w oczach. No dobra, z nadzieją na całej twarzy.

-  A ty, Louis? Prosimy cię bardzo – zrobiła minę zbitego pieska.

   Głośno wypuściłem powietrze z ust.

- Zgoda. Będę drużbą na waszym ślubie.

   Szatynka klasnęła w dłonie. Z wielkim uśmiechem na twarzy uściskała mnie i Vani. A ja modliłem się tylko o to, żeby ten cały ślub skończył się szybciej, niż się zacznie.

   ∞

 Muzyka #2

- Vanly! VANLY! CHODŹ TU, ALE MAM NEWSA! –usłyszałam wrzaski Becky. Zgodnie z jej fanaberią, wyłączyłam kosiarkę i podeszłam do niej. Stała przy drzwiach z telefonem w ręku.

- Nie uwierzysz, Spencer! TayTay do mnie dzwoniła…

- I co ci powiedziała? – przerwałam jej z żywym zainteresowaniem.

- ŻE BĘDZIE NA ŚLUBIE CORNERA! – krzyknęła z wielkim bananem na twarzy.

- OMG, serio? Kurcze, ale bosko! – ucieszyłam się. Obie odtańczyłyśmy swój taniec radości.

- A co najlepsze – wysapała, kiedy klapnęłyśmy na ławkę – będzie na nim śpiewać!

- Nie mogę się już doczekać – uśmiechnęłam się promiennie. – Nareszcie ją zobaczymy…

- O, no właśnie – Becky zapaliła się żaróweczka w mózgu. – Swift zostaje tu z nami caaały tydzień!

- NAPRAWDĘ? – pisnęłam.

   Byłam przeszczęśliwa. Ostatni raz widziałam ją… dawno. Tylko czasami gadałyśmy przez telefon, ale to przecież nie to samo. Tak samo słuchanie jej piosenek na żywo jest o wiele lepsze, niż z radia albo z płyty. TayTay ma cudowny głos. Od wydania jej pierwszego albumu urządzała nam mini – koncerty. Często kończyło się na wspólnym wyciu Twinkle Twinkle Little Star albo Don’t Worry Be Happy. Bo śpiewem to tego nazwać nie można.

- No, Gomez. My tu gadu – gadu, a ja muszę w tył zwrot do roboty. I byłoby miło, gdybyś ty też swoje cztery litery ruszyła i mi pomogła – odezwałam się, kiedy tylko zamknęła gębę, żeby zaczerpnąć powietrza. Becky to straszna gaduła.

- Co mam niby robić? Trawę trzymać, żeby ci było lepiej kosić? – sarknęła.

- Nie pyskuj mi tu, młoda – walnęłam ją z pięści w ramię. – Idź krowę wydoić, na pewno się ucieszy z towarzystwa – parsknęłam śmiechem, zrzucając ją z ławki.

   ∞

- Kocham cię, wiesz? Jesteś taka delikatna… schrupałbym cię, ale twoja wyjątkowa uroda nie pozwala mi na to… powiedz, odwzajemniasz moje uczucia?

- Niall, kanapka ci nie odpowie – westchnąłem, obracając telefon w rękach. Czekałem na kolejnego esemesa od Perrie.

- Skąd wiesz? A może jednak?

- Horan… - pacnąłem się z otwartej ręki w czoło. – Za dużo kuchennych rewolucji, oj za dużo…

- Siemka, Ziall! Co porabiacie? – do pokoju wpadł Hazza i wcisnął mi się na łóżko.

- A nie widać? Niall oświadcza się swojej kanapce, ja piszę z Pezz. Nudy…

- To chodźcie ze mną po farbę – Harry pociągnął mnie za sobą.

- Po co ci farba? – spytał blondyn.

- Vanilla będzie malować dom, więc wysłała nas po farbę. To idziecie?

- Czekaj… - Horan wepchnął sobie do gęby całą kanapkę i odezwał się z pełną paszczą: - Możemy jechać.

- Ty prosiaku! Nie pluj na mnie…

   ∞

- Gomez, jesteś  mi potrzebna – złapałam Becky następnego dnia rano.

- Do usług, Spencer – ukłoniła się przede mną.

- Nie pajacuj mi tu, tylko chodź – pociągnęłam ją za rękę do mojego pokoju.

   Usadziłam ją na łóżku, a sama podbiegłam do szafy i jednym, gwałtownym ruchem ją otworzyłam. Włączyłam swój szperacz i po kilkuminutowym przetrząsaniu zawartości, wyjęłam z niej trzy sukienki.

- A teraz pytanie do ciebie, kaszalocie. Ta, ta czy ta - podyndałam jej przed oczami kolorowym materiałem.

- Czy wszystkie twoje sukienki są w kwiaty? – zapytała, oglądając je ze wszystkich stron.

- Jedna niekwiatowa jest  – odparłam zgodnie z prawdą.

   Becky podeszła do szafy.

- Skąd ty to masz? – parsknęła śmiechem, wyjmując tą nieszczęsną sukienkę.

- Taylor… - westchnęłam.

- Ma dziewczyna nosa – pokiwała z uznaniem głową. - Ta jest idealna – zakomunikowała. – Zobaczysz, jak się Louis będzie ślinił na twój widok.

- Ty chyba na łeb upadłaś. Nigdy tego nie włożę! – zaprzeczyłam szybko.

- Buty ja ci pożyczę… i biżuterię, jakiś pierścionek czy coś… będziesz gwiazdą tego przyjęcia, mówię ci – trajkotała jak najęta. – Zrobię ci makijaż i fryzurę, i w ogóle wszystko! Każdy facet będzie chciał z tobą tańczyć…

- Nie włożę tego – stwierdziłam twardo.

- Włożysz, włożysz. Już ja mam sposoby na ciebie… może tak rundka hulajnogą? - uśmiechnęła się szatańsko.

- Boże… dlaczego ty znasz każdy mój słaby punkt? – jęknęłam, dając za wygraną. Niech jej tam będzie. Potem ją zabiję…

   ∞

- Ruszcie dupska, jedziemy po garniaki dla was – powitałam ich z szerokim uśmiechem na ustach i zaczęłam zdejmować z nich kołdrę.

- Jeszcze pięć minut – zajęczał Zayn.

- Pff, chyba w twoich marzeniach. Ślub już jutro, a wy nie macie w czym iść. No, chyba, że pójdziecie w samych gaciach. Będzie o was głośno w całej wsi. Już widzę te nagłówki w gazetach…  „Znany zespół One Direction zrobił furorę na weselu państwa Corner”.

- Ja tam mogę tak iść – mruknął Harry.

- Ty to byś nawet nago poszedł – machnął ręką Liam, który już się zdążył wytoczyć z łóżka. – Vanilla, skoro prośby nie pomagają, musimy użyć drastycznych środków…

- Idziemy po wodę.

- Czytasz mi w myślach…

 ***

*nie mam pojęcia, jakie są kościoły w Little Faringdon (taka miejscowość naprawdę istnieje w Anglii), więc wymyśliłam pierwszą lepszą nazwę :D

tadaaaaaaaaaaam!

oto 5 rozdział, już normalnej długości :) muszę Wam powiedzieć, że bardzo dobrze mi się go pisało. i bardzo szybko. w dwa dni :o nawet mi się podoba, co jest u mnie rzadkością...

a tera ogłoszenia parafialne:

1. WIELKIE DZIĘKUJĘ ZA TE 900 ODWIEDZIN <3 JESTEŚCIE FENOMENALNI ;*

2. POSTANOWIŁAM WPROWADZIĆ ZASADĘ CZYTASZ = KOMENTUJESZ. JEST TYLE WEJŚĆ, A TAK MAŁO KOMENTARZY ;C MAM NADZIEJĘ, ŻE KTOKOLWIEK DOSTOSUJE SIĘ DO TEJ ZASADY.

3. NASTĘPNY ROZDZIAŁ NIE WIEM KIEDY. BYĆ MOŻE ZA TYDZIEŃ, BYĆ MOŻE WCZEŚNIEJ.

okej, to chyba tyle. w rozdziale 6 wielkie przygotowania do ślubu :) 

do następnego :)

kocham Waaaas xoxoxo