11. “ To był pomysł Jasia Fasoli! (…) My go tylko wykorzystaliśmy!”

 Ten rozdział dedykuję Karolinie S (ja wiem, że to czytasz i wiem, że wiesz że mówię o tobie) bo to dzięki niej udało mi sie jakoś przebrnąć przez początek rozdziału :) no i nie fochaj się już...

***

   Delikatnie poprawiłam na głowie moją super słitaśną czapeczkę ze starej gazety. No dobra, sądząc po tym, że zwinęłam ją mamie sprzed nosa, wcale nie była taka stara, ale to szczegół. Poza tym, zrobiłam to tylko po to, żeby nie upaćkać sobie włosów białą farbą. Wyglądałabym wtedy jak jakiś grzyb spod płotu, czyli – krótko mówiąc – nieestetycznie.

   Wesoło podumdywałam sobie pod nosem, co raz maczając mój wałek w białej farbie. Na zmianę wchodziłam i schodziłam z drabiny, przesuwałam ją w bok, oglądałam efekty mojej pracy. Zachowywałam przy tym szczególną ostrożność, zważając na to, że nie tak łatwo jest odeprać białą farbę z jeansowych spodni. W sumie i tak nie prezentowałam się jak top modelka, co nie zmienia faktu, że jedne portki w te czy we w te robią jednak trochę różnicy. Poza tym pogoda postanowiła zrobić nam na złość i zamiast słońca, niebo spowite zostało chmurami. Miałam wielkie szczęście, że nie padało. Inaczej szlag by trafił całą robotę.

  Mój nadzwyczaj dobry humor był bardzo podejrzany. Co jak co, ale ja i szalenie radosne usposobienie do życia nie często występowałyśmy na jednej scenie. Mogłam jedynie snuć podejrzenia co do powodu owego nastroju. Najprawdopodobniej spowodowany był moimi rannymi  sprzeczkami z Tomlinsonem. Uwielbiam patrzeć, jak ten gość się wkurza. To strasznie zabawne. Dlatego przy śniadaniu cały czas dawałam mu w kość. Obserwowanie jego reakcji – bezcenne.

   Zeskoczyłam z ostatniego szczebla drabiny, by po chwili przesunąć ją bardziej w lewo. Pomalowałam już prawie całą frontową ścianę domu. Zadowolona zanurzyłam wałek w wiaderku z farbą i przejechałam nim po powierzchni ściany. Ponownie rozpoczęłam moje wesołe dumdanie.

- Dum, dum, dum, dum…

- Hejka – niewiadomo skąd, tuż obok mnie zmaterializował się Harry. – Co tam dumdasz?

- A nic, tak se dumdam* – wzruszyłam ramionami. – Suń dupę – postawiłam kubeł farby jeszcze trochę bardziej po lewej, to samo zrobiłam z drabiną.

   Harry przybrał myślący wyraz twarzy i aż przerażała mnie wizja jego kolejnego podejrzanie niewinnego pomysłu. Nie myliłam się, rzecz jasna.

- Mogę ci pomóc? – spojrzał na mnie najsłodszym wzrokiem, jaki tylko mógł z siebie wykrzesać. Pokręciłam głową z miną męczennika.

- Musisz? – jęknęłam.

- Tak – wyszczerzył się, energicznie ruszając głową.

- Dobra, wiem, że nie odpuścisz – westchnęłam głośno. – Pomalujesz tamtą ścianę – wskazałam palcem na tą od strony ogrodu. – Idź do komórki, tam po prawej stronie drzwi będzie regał. Stoją na nim puszki z farbami. A teraz dokładnie słuchaj, co ci powiem, bo jak pomylisz puszki to cię chyba zabiję – przybliżył się od mnie, przybierając skupiony wyraz twarzy. – Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Czaisz?

- Czwarta półka od dołu, trzecia puszka od prawej?

   Przejechałam sobie ręką po twarzy.

- Odwrotnie, baranie. Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Rozumiesz? Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej.

- Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Dobra. A pędzle?

- Na przeciwległej ścianie wisi szafka. Otwierasz. Po lewej stoi karnister z paliwem do kosiarki, obok żyłki do kosy. Z drugiej strony masz trzy pędzle. Duży, mniejszy i taki malutki. Weź ten duży, najlepiej ci będzie nim malować.

- Szafka, duży pędzel. Chyba zapamiętałem – mruknął.

- Chyba? – uniosłam brwi.

- No pamiętam, pamiętam. Mogę już iść?

- Tak – machnęłam ręką i ponownie weszłam na drabinę, bo kontynuować malowanie.

   ∞

   Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Szafka, duży pędzel. Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Szafka, duży pędzel. Trzecia półka od dołu, czwarta puszka od prawej. Szafka, duży pędzel. powtarzałem to w myślach jak mantrę, żeby niczego przypadkiem nie pomylić. Szybkim krokiem przemierzałem podwórko, coraz bardziej zbliżając się do niewielkiej szopy, tuż obok obory. Gdy dotarłem pod same drzwi, zorientowałem się, że są zamknięte. Na kłódkę.

- Harry! – jak widać, Vanilla też sobie o tym przypomniała. – Chodź no tutaj!

   Pobiegłem w jej stronę. Zeskoczyła z ostatniego szczebla drabiny i wyjęła z kieszeni spodni mały kluczyk.

- Jak wyjdziesz z komórki, zamknij kłódkę z powrotem, okej? – grzecznie pokiwałem głową.

   Kiedy ponownie znalazłem się przed drzwiami szopy, rozpocząłem zaciętą walkę z tą upartą kłódką, która za żadne skarby nie chciała dać się otworzyć. Wbijałem kluczyk w dziurkę jak najmocniej się dało i wywijałem ją we wszystkie strony, ale gdzie tam.

- Pomóc? – usłyszałem za sobą głos Liama. Przytaknąłem zrezygnowany.

   Payne wziął ode mnie kluczyk i jednym, zgrabnym ruchem otworzył kłódkę. A ja stałem tam, jak ostatni idiota z otwartą paszczą wgapiając się w niego. No bo jakim on kurde cudem to zrobił? Ja ze dwadzieścia minut stałem i się z tym mordowałem, a ten se tylko przyszedł, pyk i już!

   Liam zniknął za horyzontem, a ja, niczym ninja ze stukilową nadwagą wkroczyłem do środka szopy, robiąc przy tym mnóstwo hałasu i bałaganu. Przy okazji coś mi się zwaliło na łeb, prawdopodobnie było to pudełko ze śrubkami. Sęk w tym, że to cholerstwo było strasznie… sypkie, że tak się wyrażę, i w trakcie zaliczania bliskiego spotkania z moją biedną głową wszystkie śrubki jakimś magicznym sposobem znalazły ujście z zamkniętego pudełka i rozpierdzieliły się po całej szopie. Bardzo fajnie!

   Ogarnąłem jako – tako ten burdel i zająłem się szukaniem farby. Co też nie było najłatwiejszym zadaniem, bo wszystko mi się pomieszało. Sprawdzałem każdą puszkę po kolei. Najbardziej właściwa wydała mi się czwarta od prawej na najwyższej półce. Miałem nadzieję, że to ta. Mogłem sobie zapisać w notatkach w telefonie!

   Chwyciłem puszkę z farbą i odwróciłem się na pięcie tak, że stałem teraz twarzą w drzwiczki z szafką. Otworzyłem ją (tutaj na szczęście nie było żadnych kłódek!) i rozejrzałem się po wnętrzu. Tak, jak mówiła Vanilla, znalazłem w niej paliwo, jakieś żyłki i pędzle. Wziąłem ten największy i zatrzasnąłem drzwiczki, o mało nie przycinając sobie palca. Na szczęście zdążyłem zabrać rękę.

   Zadowolony wyszedłem z szopy. Dzięki Bogu, że z zamykaniem kłódki poszło mi lepiej, niż z otwieraniem. Dziarskim krokiem ruszyłem w stronę ściany, którą miałem pomalować. Postawiłem kubeł z farbą i otworzyłem go. Zdziwiło mnie trochę, że farba była wściekle różowa, ale Vanly kazała mi przecież wziąć tą puszkę, więc spierać się nie będę.

   Zmoczyłem pędzel w farbie i przejechałem nim po powierzchni ściany. Potem znowu, jeszcze raz i jeszcze. W którymś momencie usłyszałem ciche mlaskanie po mojej lewej. Odwróciłem głowę w tamtą stronę. Tak, jak się spodziewałem, był to Niall aktualnie pożerający kanapkę z szynką i z pomidorem.

- Smacznego – mruknąłem. Wyszczerzył się od mnie i kiwnął głową w geście podziękowania.

- Co robisz? – zainteresował się.

- Maluję, nie widać?

- Nie uważasz, że szybciej by było zrobić to sposobem Jasia Fasoli? – spytał, przyglądając się mojej pracy w skupieniu.

- To znaczy? – zerknąłem na niego pytająco.

- No nie mów mi, że nie oglądałeś tego odcinka, co malował pokój! – oburzył się.

- Oj wiesz jak ja tego dawno nie oglądałem? – żachnąłem się. – Mam prawo nie pamiętać, aczkolwiek coś mi świta…

- Co włożył do puszki z farbą jakiś dynamit czy coś i to tak ładnie wybuchło, że cały pokój sam się pomalował? Tylko wtedy tam ten taki gościu przylazł i został jego odcisk na drzwiach – Niall skrzywił się trochę.

- Do czego zmierzasz? – uśmiechnąłem się cwaniacko. Przecież Vanilla maluje po drugiej stronie domu, nic nie zauważy…

   Horan gestem ręki kazał mi się przybliżyć.

- Widziałem w szafce nad zlewem taką malutką petardę… - zaczął konspiracyjnym szeptem, dojadając swoją kanapkę. – Moglibyśmy ją sobie pożyczyć, no bo skoro tam leży, to znaczy, że raczej nie jest nikomu potrzebna…

- Kocham cię, Nialler – klepnąłem przyjaciela w ramię. – Szoruj po petardę…

   ∞

- Naprawdę musisz już jechać? – spojrzałem smutno na moją dziewczynę. Smętnie kiwnęła głową.

- Jutro mamy występ w jakimś tam programie… - westchnęła cicho, przytulając się do mnie. Oplotłem ją ramionami w talii. I wcale nie uśmiechało mi się jej wypuszczać.

- Kocham cię, Zayn – Perrie posłała mi delikatny uśmiech.

- Ja ciebie też, skarbie – cmoknąłem ją w czoło. Niechętnie wydostała się z mojego uścisku i chwyciła w lewą dłoń swoją czerwoną walizkę.

- Niedługo się zobaczymy –puściła mi oczko i odwróciła się na pięcie, wolno podążając w stronę czarnego samochodu. Pomachałem jej na pożegnanie. Powtórzyła mój gest i zamknęły się za nią drzwi auta.

   Westchnąłem niesłyszalnie, kierując się w stronę prawej strony domu. Po drodze minąłem zwiewających Stylesa i Horana. Pokręciłem głową, stając przy ścianie. Oparłem się o nią plecami i wyciągnąłem z kieszeni jeansów telefon. Już tęsknię xx wystukałem na dotykowej klawiaturze i wysłałem wiadomość do Perrie. A potem to już tylko zamknąłem oczy, zbyt oszołomiony wybuchem, żeby uciekać.

   ∞

- Wy to serio jesteście jacyś popierniczeni – warknęłam, trąc rękę Zayna pumeksem. – Można z wami dostać załamania nerwowego! Harry, ciesz się, że na razie jestem zajęta. Masz jeszcze kilka minut swojego nędznego żywota – spojrzałam na niego z dosłowną rządzą mordu w oczach. Myślałam, że mnie normalnie coś rozsadzi. – Nie dość, że zrobiłeś mi totalny burdel w komórce, pogubiłeś gwoździe, pomyliłeś farbę, to jeszcze zamieniłeś Zayna w różowego kucyka Pony. Gratuluję inteligencji, naprawdę. No do jasnej przyszłości! – wrzasnęłam, kiedy zorientowałam się, że moje starania idą w cholerę i ta durna, wściekle różowa farba ani myśli zejść ze skóry Malika.

- To był Horana pomysł – wtrącił Harry, za co dostał w łeb od blond przyjaciela.

- Wcale, że nie! To był pomysł Jasia Fasoli, nie mój! My go tylko wykorzystaliśmy! – sprostował szybko Niall.

   Spojrzałam na niego jak na idiotę.

- Jasia Fasoli? A myślałam, że to ja już zbzikowałam… - westchnęłam cicho.

- Od razu widać, kto tu ogląda telewizję – mruknął Horan, krzyżując ręce.

   ∞

- Ruszycie wreszcie zacne tyłki i strzelicie tego durnego gola? – jęknął Liam. – Czy ja proszę o tak wiele?

- Coś mi się zdaje, że Anglicy nie są dzisiaj w najlepszej formie – rzuciła Vanilla, przechodząc obok nas i zerkając na telewizor.

- Co dzisiaj na obiad? – spytał Nialler, poprawiając się na fotelu.

- Jedzenie – odparła beznamiętnie i zniknęła w kuchni.

   Od tej boskiej akcji z różową farbą Vanly jest śmiertelnie obrażona na Hazzę i Horana. Dwie godziny siedzieli z Zaynem w kiblu, bo blondynka próbowała go jakoś doczyścić pumeksem. Niewiele to dało, ale teraz Malik zamiast wyglądać, jak dojrzała malinka, przypomina… siebie, tylko, że w różowych kropkach. Lepsze to niż nic, prawda?

   Dzisiaj to Vani robi obiad. Pani Rosalia postanowiła odwiedzić jakąś swoją koleżankę w Oxfordzie. Wyjechała, kiedy my jeszcze spaliśmy. To znaczy, nie wszyscy. Liam i Perrie ją odprowadzili. Pomogli się jej spakować i w ogóle. Mówili, że nie mogli usnąć po tak emocjonującej nocy.

   Wcale się im nie dziwię. Głupio się przyznać, ale mój sen polegał głównie na co półgodzinnym sprawdzaniu, czy Vani śpi i czy ktoś nie przyszedł do kuchni. Można powiedzieć, że naprawdę zasnąłem koło piątej. A i tak przebudziłem się, gdy Liam przyniósł nam koc.

   Vanilla wyglądała strasznie słodko i niewinnie, gdy spała. Przyglądałem się jej co jakiś czas i doszedłem do wniosku, że gdybym jej nie znał, pomyślałbym, że jest typową dziewczyną. No ale. Pozory mylą, rzecz jasna. Typowa dziewczyna nie jeździ traktorem.

- YEAH!!! GOOOL!!

   Wrzaski Nialla i Liama wyrwały mnie z rozmyślań. Rzeczywiście, Anglia nareszcie (ku radości chłopaków) wygrywała z Kostaryką 1:0. Skakali, wrzeszczeli i biegali jak jakieś dwa popaprańce. Wywróciłem oczami. Też się cieszyłem, ale jakoś nie chciało mi się od nich dołączać. Prawe całkowicie nieprzespana noc chyba zaczynała dawać się we znaki.

   Wydaje mi się, że tylko ja usłyszałem to dziwne charchanie w okolicach drzwi. Na początku pomyślałem, że tylko mi się wydaje, ale nie. Kolejne chrząknięcie i dobrze znana nam osóbka weszła do salonu z niemrawym uśmiechem na twarzy.

- Cześć – tak, tego zdecydowanie nie można było nazwać mówieniem. Charczała jak stary parowóz.

- Taylor? – zdziwił się Harry. – Co ci się stało?

- Mam chrypkę – wzruszyła ramionami, siadając obok mnie na kanapie. Nawet Niam zaprzestał swojej głupawki, przyglądając się blondynce badawczo.

- Ładnie się załatwiłaś, kochana – parsknąłem cichym śmiechem, ale widząc jej morderczy wzrok, urwałem.

- To wcale nie jest śmieszne – wychrypiała. – Szczęście, że nie muszę od razu wracać i kontynuować trasy… jak ja bym tak śpiewała?

- Eee tam, puściliby z playbacku i po problemie – Niall machnął ręką. Tay popukała się w czoło.

- Jakim cudem nabawiłaś się takiej chrypy? – spytał Zayn.

- Nie wiem – kaszlnęła. – To pewnie przez to wczorajsze śpiewanie. Wiecie, wypiłam trochę wódki i ten…

- Swift, powiem ci, że można cię pomylić z motocyklem – do salonu weszła Vanly i podała przyjaciółce jakiś kubek. – Herbata z miodem – wyjaśniła, dostrzegając mój pytający wzrok. Kiwnąłem głową. – Miód jest dobry na gardło.

- Tylko żeby jej nie zemdliło… - odezwał się Niall.

- Ty to się lepiej przymknij…

***

*mój własny tekst :D musiałam, Aniu c':

wiecie, jak to jest cierpieć na totalny brak weny? ja się przekonałam. i powiem wam, że to wcale nie jest przyjemne. starałam się, próbowałam napisać cokolwiek, co nadawałoby się do opublikowania na blogu, ale za ciorta nie mogłam. wena sobie poszła i wróciła dopiero kilka dni temu. na szczęście wróciła.

dlatego duże przepraszam za termin tego rozdziału, przepraszam za jakość rozdziału i przepraszam za jego długość. jest totalnie do dupy i ja o tym wiem, ale na brak weny nic nie potrafię poradzić.

mam nadzieję, że następny będzie szybciej, że będzie dłużysz i lepszy, bo ten nie podoba mi się kompletnie.

 jestem zszokowana rosnącą liczbą wyświetleń. z całego serduszka dziękuję za tą piękna liczbę 3180 <3 jesteście kochani xx

ale martwi mnie liczba komentarzy... jest tyle wyświetleń, ośmiu obserwatorów, a pod rozdziałami jest tylko 4 - 5 komentarzy (bo moje się nie liczą!). jest mi bardzo smutno z tego powodu. i boję się, że niedługo będę musiała wprowadzić zasadę "ileś tam komentarzy = nowy rozdział". naprawdę nie chcę tego robić, bo to jest perfidny szantaż, ale chyba będę zmuszona.

no cóż, KOMENTUJCIE, a ja się z wami żegnam :)

do następnego pyszczki, kocham was xo

całuskii <3

muminek.