Perfect Stranger.

Hejka hejka! jak widzicie, to nie nowy rozdział CL, a łan szot w moim wykonaniu! zapraszam do komentowania, bo jestem ciekawa, czy jest tak źle jak myślę że jest c; taka króciutka notka, bo muszę lecieeć więc PAPAPAPAPATAKI wam, mumingi was kochajo!!!!!!

ps. ta wiem, namieszałam z tą tajemnicą lekarską, ale pomimo taty w służbie zdrowia w ogóle sie na tym nie znam... no ale to tylko fikcja literacka, mam nadzieje że wam to nie będzie przeszkadzać c;

***

muzyka.

I don’t know
Who you are
All I really know is there’s something your heart
That makes me feel
It’s a new start
All I really know is there’s something your heart

Od zawsze bardzo lubiłam spacerować. Najlepiej samotnie – choć jestem osobą, która o wiele lepiej czuje się w towarzystwie. Jednak ten spacer wcale nie był przyjemny. Zimne powiewy wiatru muskały moje zaróżowione policzki i nos, a idealną ciszę przerywały jedynie przejeżdżające samochody, śnieg skrzypiący pod moimi butami i odgłosy ostrego kasłania. Wracałam właśnie z apteki, gdzie kupiłam jakieś tabletki, syropy i przede wszystkim antybiotyk dla siebie. Grypa to coś, czego naprawdę nie lubię. Co chwilę przykładałam zmarzniętą rękę do ust, aby nie kaszleć aż tak głośno, chociaż właściwie to i tak nic nie dawało. Głowa bolała jak diabli, ale na szczęście nie wydawało mi się, żebym miała gorączkę. Postanowiłam sobie, że po powrocie do domu to sprawdzę, tak dla stuprocentowej pewności. Do tego wszystkiego mój nos zamienił się w Niagarę, w efekcie czego dłoń co kilka sekund nurkowała w kieszeni płaszcza po chusteczki. Jak słowo daję, choroba w zimie to chyba najgorsze, co może być.

Westchnęłam, zadowolona z faktu, że idę właśnie uliczką mniej ruchliwą. Gdybym przez całą drogę musiała znosić ten okropny gwar, chyba by mi głowa odpadła. Leniwie wygrzebałam telefon z lewej kieszeni kurtki i zerknęłam na godzinę. Piętnasta dwa, a ja jeszcze nie jadłam obiadu. O dziwo, wcale nie byłam głodna. Jednak ani na chwilę nie zapomniałam o moim brzuchu, którego mięśnie bolały za każdym razem, gdy szarpały mną napady kaszlu. Przez gardło też by mi raczej nic nie przeszło, wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję.

Omiotłam wzrokiem okolicę. W oczy rzuciła mi się sylwetka chłopaka idącego drugą stroną ulicy. Poprawiłam okulary na nosie, przekrzywiając głowę z zaciekawieniem. Spod jego słodkiej, różowej czapki z trzema pomponami wystawały brązowe kosmyki włosów. Oczy wpatrzone były w ekran komórki. Z powodu dalekiej odległości nie potrafiłam określić ich koloru. Brwi lekko zmarszczone, jakby w zamyśleniu; zadarty, zaczerwieniony nosek; zaróżowione policzki; spierzchnięte usta, które co chwilę zwilżał językiem; to wszystko sprawiało, że chłopak na pierwszy rzut oka wydawał się naprawdę uroczy. I mimo całej mojej otwartości i śmiałości do ludzi, obawiałam przejść na drugą stronę ulicy i zagadać. Na usprawiedliwienie miałam, że… że podczas przechodzenia przez jezdnię mógłby mnie ktoś przejechać czy coś… Tak, to zdecydowanie prawdopodobne. A poza tym, to byłoby trochę dziwne, zaczepiać nieznanego mi osobnika płci przeciwnej, w dodatku na tak opustoszałej uliczce… Mógłby wziąć mnie za gwałciciela… Więc nie, wolałam nie ryzykować.

Znacznie zwolniłam chód, by móc lepiej przyjrzeć się nieznajomemu. Poruszaliśmy się w tym samym kierunku, do zakrętu, który prowadził do bardziej zatłoczonej części miasta. Mieszkałam w centrum, choć nienawidziłam tego całego zgiełku. Od zawsze pragnęłam zamieszkać gdzieś na wsi, z mnóstwem kotów, ogródkiem z kwiatami i warzywami, sadem pełnym drzew owocowych…  Ale jeszcze nie znalazłam takiego miejsca, niestety.

Kaszlnęłam głośno, a wtedy tajemniczy chłopak podniósł wzrok znad komórki. Rozglądał się chwilę, zanim natrafił wzrokiem na mnie. Zatrzymał się, cały czas skanując mnie spojrzeniem. Zmarszczyłam brwi, gdy zachichotał delikatnie i spuścił głowę, kręcąc nią lekko. Parsknęłam cicho, uśmiechając się pod nosem. Ten chłopiec bardzo mnie intrygował, nasz krótki kontakt wzrokowy sprawił, że jeszcze bardziej zapragnęłam go poznać. Było w nim coś… innego. Coś, czego nie potrafiłam określić.

Nieznajomy ponownie zajął się swoim telefonem, a moją uwagę przykuł samochód, który właśnie skręcał w „naszą” uliczkę. Na chwilę skierowałam swój wzrok na opakowanie chusteczek, aby wyjąć z niego jedną chusteczkę. Gdy z powrotem podniosłam wzrok, serce dosłownie stanęło. Mój mózg zarejestrował jedynie moment, kiedy pod wpływem uderzenia ciało chłopaka bezwładnie opada na ziemię i stacza się do rowu. Ale kierowca nie zatrzymał się, tak jak przewidywałam. Nie zdejmując nogi z gazu, pojechał przed siebie, najwyraźniej nie zaprzątając sobie głowy potrąconym chłopcem. Przez początkowe sekundy stałam jak sparaliżowana. Pierwszy raz byłam świadkiem wypadku, a na dodatek wstrząsnęło mną zachowanie sprawcy. Nagle zapomniałam o wszystkich zasadach postępowania z rannymi. Krótko mówiąc, wszystkie zajęcia z pierwszej pomocy poszły w cholerę.

Ocknąwszy się, puściłam się pędem w stronę tajemniczego chłopaka, po drodze wrzeszcząc coś w rodzaju „Chryste Panie” bardziej z przerażenia, niż chęci zawiadomienia kogokolwiek. Stojąc już na krawężniku, jedynie dla zachowania pozorów przestrzegania prawa, kiwnęłam głową w obie strony, choć moje oczy cały czas skupione były na sylwetce w rowie.

- Stój! Nie ruszaj się, nie dotykaj niczego, to znaczy… nie podnoś się, nie próbuj, słyszysz?! – darłam się, widząc, jak różowy, podpierając się na prawej ręce, usiłuje wstać, lecz po chwili znów opada na śnieg z głośnym jękiem.

Dobiegłam do chłopaka, przy krawędzi rowu niefortunnie zahaczając nogą o jakiś wystający kamień, w efekcie czego już po chwili leżałam plackiem tuż obok niego. Natychmiast podniosłam się na kolana, plując przy tym śniegiem na cztery strony świata. Nabrałam głęboko powietrza i…

- Cześć.

„Brawo, po prostu świetnie! Gratulacje, właśnie wygrałaś plebiscyt na debilkę roku! Facet potrącony przez samochód, a ty zamiast zapytać o jego zdrowie, bawisz się w jakieś idiotyczne powitania…”

- Um… cześć – nieznajomy odezwał się niepewnie, uśmiechając się z zakłopotaniem.

Podejście drugie.

- Wszystko w porządku? Co cię boli? Złamałeś coś? Pamiętasz, jak masz na imię? Wiesz, jak dojść do domu? – „Może jednak trzeba było obejść się bez drugiego podejścia…” – Przy spadaniu na ziemię bardzo się potłukłeś? Potrzebujesz, żeby cię ułożyć w pozycji bezpiecznej? Możesz mó…

Szatyn zakrył mi usta lewą (zimną, ale niezwykle miękką) dłonią i zaśmiał się melodyjnie. Jego śmiech… Brzmiał tak cudownie, tak niewinnie i beztrosko…

- Spokojnie, dziewczyno, nie pędź tak! Żyję! – zawołał rezolutnie i (ku mojemu niezadowoleniu) zabrał rękę z mojej twarz. – Nie bój się, pamiętam, że mam na imię Louis – jego usta wygięły się w przepięknym uśmiechu. – A ty?

- Ja co? – zmarszczyłam brwi. Ogłupił mnie, dosłownie mnie ogłupił. Musiałam porządnie wziąć się w garść, żeby nie zrobić z siebie większej idiotki, niż jestem.

- Jak masz na imię – wyjaśnił.

- Annie – wychrypiałam cicho, nie mogąc oderwać wzroku od jego nieziemskich, błękitnych oczu, wpatrujących się wprost  we mnie. „A myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach…” – Więc co ci jest? – ocknęłam się gwałtownie, przypominając sobie o sytuacji, w jakiej aktualnie się znajdowaliśmy.

- Cóż… boli mnie prawa ręka – stwierdził.

- Upadłeś na nią? Louis kiwnął głową. – Cholera, może być złamana. Dzwonię po karetkę – mruknęłam, wyciągając telefon z kieszeni jeansów.

- Po co ci karetka? – przewrócił oczami. – Dam radę dojść do domu…

- Nawet nie próbuj dyskutować, bo i tak nic ci to nie da. Poza tym, jedziesz do szpitala, a nie do domu.

Przy akompaniamencie głośnych jęków Louisa dodzwoniłam się do miłej dyspozytorki, która po wysłuchaniu mojej dramatycznej wersji wydarzeń obiecała wysłać do nas wolną karetkę. Podczas oczekiwania na nią, pomogłam szatynowi podnieść się do pozycji siedzącej i zorganizowałam mu oparcie w postaci moich własnych pleców. Przy okazji odkryliśmy, że boli go również prawa noga i raczej nie może nią poruszać.

Wymieniliśmy przez ten czas parę zdań na swój temat. Dowiedziałam się, że Louis ma na nazwisko Tomlinson, w grudniu skończy dwadzieścia dwa lata i właśnie wybierał się do sklepu.

- Zauważyłem cię już wcześniej, ale chyba bałem się spojrzeć na ciebie dłużej – przyznał i byłam pewna, że się uśmiechnął.

- Wyglądasz na dosyć śmiałego – rzekłam.

- Ogólnie taki jestem, ale tracę resztki odwagi, jeśli chodzi o dziewczyny. A gdy są choć w połowie tak piękne jak ty, to już zupełnie…

Poczułam palące ciepło w okolicach policzków. Ten chłopak był naprawdę czarujący, błyskotliwy, przystojny, uroczy i muszę przyznać, że z minuty na minutę lubiłam go coraz bardziej. Wydawał się świetnym towarzyszem. Mówił, chwilami więcej niż ja, a to nie lada wyczyn. Niezbyt podobała mi się moja pozycja, ponieważ nie mogłam patrzeć na jego anielską twarz.

Oboje automatycznie zwróciliśmy głowy w prawo, kiedy usłyszeliśmy koguty karetki.

- Musieli włączać to dziadostwo? – mruknął Louis gburowatym tonem. – To nie jest ciężkie wstrząśnięcie mózgu, tylko boląca ręka i noga…

- A kto wie? Jak walnąłeś łbem o kamień to możesz dostać wstrząśnienia mózgu i umrzeć…

- Jesteś naprawdę wspaniałą pocieszycielką – parsknął.

***

Nie potrzebowałem tych wszystkich badań. Czułem się świetnie, oczywiście nie licząc bolących kończyn, które okazały się być złamane. Dowiedziałem się, że jestem skazany na gips na prawej ręce i nodze przez następne trzy tygodnie. Nie uśmiechało mi się spędzać tego czasu samotnie, bo szczerze wątpię, bym sobie poradził.

- Więc kim jest pani dla poszkodowanego?

Padło pytanie, które miało zadecydować o tym, czy Annie dowie się o moich urazach. bo przecież obowiązywała ich ta durna tajemnica lekarska i doktor nie zgodził się powiadamiać kogoś, kto nie jest ze mną związany w żaden sposób. Nie przyjmował do wiadomości nawet tego, że Niall, mój serdeczny przyjaciel  jest na drugim końcu kraju i dla mnie mógłby się pofatygować, aby tu przyjechać i się mną zająć, gdyby tylko został poinformowany. Sam bym do niego zadzwonił, ale moja komórka ucierpiała podczas wypadku o wiele bardziej niż ja, więc teraz w ogóle nie nadawała się do użytku. Oczywiście powinienem podać numer telefonu mamy, ale tak się składa, że nie znam go na pamięć…

- Ja, um… – Annie zmarszczyła brwi, zaplatając ręce przed sobą.- Ja jestem jego… narzeczoną?

Odwróciła twarz w moją stronę, po czym przelotnie spojrzała na mnie bezradnie, z lekkim grymasem.  

- Nasze relacje są bardzo zwięzłe – zwróciła się z powrotem do lekarza i dla potwierdzenia swoich słów, złapała mnie za lewą dłoń.

Po moim ciele przeszedł przyjemny prąd. Sposób, w jaki jej palce zaciskały się na moich sprawiał, że dosłownie rozpływałem się od środka. Skóra dziewczyny była tak cudownie miękka…

- Dobrze – westchnął lekarz. – Pan Tomlinson nabawił się lekkiego wstrząśnienia mózgu – Annie posłała mi spojrzenie z kategorii „A nie mówiłam?” . – Oprócz tego ma złamaną rękę i zwichniętą kostkę. Większych urazów się nie dopatrzyliśmy. Policja od razu po waszych zeznaniach zaczęła poszukiwać sprawcy wypadku…  – „Bla, bla, bla… Przejdź do końcówki swojej wypowiedzi, bardzo cię proszę doktorku”. – Pan Tomlinson na pewno będzie miał spore kłopoty z normalnym funkcjonowaniem, więc odpowiedzialność za niego spoczywa teraz w pani rękach.

Annie cierpliwie potakiwała na każde zalecenie lekarza. Było tego mnóstwo, więc gdy już sobie poszedł, odetchnęła z ulgą i odwróciła się w moją stronę, nie mogąc zmazać z ust wesołego półuśmieszku.

- Najwyraźniej jestem na ciebie skazany przez najbliższy miesiąc, moja droga narzeczono – zachichotałem.

- Najwyraźniej – przytaknęła, niewinnie wzruszając ramionami i rozsiadła się wygodniej na swoim krześle.

***

- Witaj, kochanie!

Łokciem otworzyłam drzwi od sali Louisa i wgramoliłam się do środka. Chłopak pomachał mi na przywitanie, rzucając głośne „Jak miło cię widzieć, kwiatuszku”. Oboje parsknęliśmy śmiechem. Nasz Kochany Doktorek – jak zwykliśmy go nazywać – chyba uwierzył w nasze zwięzłe relacje, a nam spodobała się zabawa w wymyślanie coraz to głupszych przezwisk dla siebie nawzajem. Choć tak naprawdę, nasze relacje rzeczywiście stawały się coraz bardziej zwięzłe. Myślę, że te dni spędzone razem w szpitalnej sali nie poszły na marne i teraz bez obaw mogłam nazywać go swoim przyjacielem.

Oprócz tego, chyba zaczynałam czuć do niego coś więcej. Oczywiście bałam się przyznać przed samą sobą, że wcale nie chcę być jedynie jego przyjaciółką. Że chciałabym, żeby każdy jego cudowny uśmiech kierowany był do mnie. Że chciałabym, aby był mój…

Podeszłam do łóżka i położyłam na krześle wszystkie siatki z jedzeniem, które przyniosłam. Tommo zdrową ręką chwycił mnie za ramię i przyciągnął do siebie, by złożyć na moim policzku słodki pocałunek. Uśmiechnęłam się szeroko, zapewne  rumieniąc się przy tym jak zidiociała.

- Jak się czujesz, Loui? Przyniosłam ci mnóstwo żarcia, ale ustalmy, że nie możesz się zbytnio objadać i ja muszę ci pomóc w zjedzeniu tego wszystkiego.

- Chciałbym zaprzeczyć, ale prędzej się porzygam, niż zjem wszystkie te czekolady naraz – parsknął śmiechem, zaglądając do najbliższej torby.

- Ależ to żaden problem – wzruszyłam ramionami i zaczęłam grzebać w jednej z reklamówek, w poszukiwaniu wszystkich tabliczek, jakie kupiłam. – Więc, mamy dwie łaciate, trzy mleczne, orzechową, truskawkową, z toffi  i jedną z rodzynkami, specjalnie dla ciebie – zademonstrowałam mu wszystkie wymienione produkty.

- Wyobrażam sobie minę sprzedawcy…

- Była bardzo zabawna – potwierdziłam, rozpakowałam mu rodzynkową i rzuciłam w jego stronę. Trafiłam w twarz, ale to szczegół. Sama zabrałam się za łaciatą.

- Masz dla mnie jakieś dobre wieści? – zapytał z pełną paszczą.

-  Nasz Kochany Doktorek powiedział, że dzisiaj porobią ostatnie badania i jak wszystko pójdzie dobrze, to wieczorem wychodzisz – zatkałam sobie uszy, żeby nie ogłuchnąć przez jego okrzyk radości.

- A gips? – zapytał z nadzieją.

- Nasz Kochany Doktorek powiedział, że po badaniach wszystko się wyjaśni – usiadłam na łóżku obok Lou.

- Cytaty Naszego Kochanego Doktorka są wkurzające, zwłaszcza w twoim wykonaniu – chłopak zachichotał po cichu, na co przewróciłam oczami.

- Już niedługo się z nim pożegnamy – uśmiechnęłam się, zacierając ręce na samą myśl. Ten człowiek to naprawdę okropnie irytujące stworzenie. – I z twoim gipsem też. A szkoda, bo lubię patrzeć, jak męczysz się z drapaniem słomką…

- Jesteś taka podła – Tommo pokręcił głową z rozbawieniem.

- Wiem o tym – stwierdziłam po odkaszlnięciu i wepchałam sobie do buzi kolejne trzy kawałki czekolady.

***

- Alleluja! Alleluja! Alle… śpiewaj ze mną – szturchnąłem Annie ze śmiechem, gdy wychodziliśmy ze szpitala.

- Co z tobą nie tak? – dziewczyna zmarszczyła brwi, próbując wyglądać poważnie, jednak jej oczy cały czas pozostawały roześmiane.

- Wszystko – zachichotałem i otworzyłem przed nią frontowe drzwi budynku. – Idziemy do mnie na herbatę?

- Na herbatę? – udała zawiedzioną. – Liczyłam na coś więcej… - mruknęła, puszczając mi oczko.

- Masz coś konkretnego na myśli? – poruszyłem brwiami. Zatrzymałem się i złapałem ją w talii, przyciągając do siebie.

- Miałam nadzieję, że ty się wykażesz – uśmiechnęła się zawadiacko.

Nie czekając na pozwolenie, przycisnąłem swoje usta do jej. Smakowały dokładnie tak, jak się spodziewałem: czekoladą. Na szczęście nie odepchnęła mnie. Zacisnęła palce na mojej koszuli, odwzajemniając pocałunek. Była idealna. I chciałem, żeby należała tylko do mnie.

- Więc jak będzie z tą herbatą? – spytałem, gdy oderwaliśmy się od siebie.

- Piję tylko owocową – puściła mi oczko, splatając swoje palce z moimi.